Vagabonding to Ε Π Ε Κ Ε Ι Ν Α … - issue #02

Vagabonding to Ε Π Ε Κ Ε Ι Ν Α …

Κείμενο. Ευθύμιου Kosemund Σανίδη

Τι διαφοροποιεί τον ταξιδιώτη, τον vagabond, τον flaneur από τον

αφελή τουρίστα; Η συχνότητα των ταξιδιών, η ποσότητά τους ή

μήπως το πλήθος των «εμπειριών» που βιώνουν;

Ο Xavier de Maistre στο “Voyage autour de ma chamber” («Ταξίδι

στο δωμάτιό μου») και στο… sequel “ Expedition nocturne de ma

chambre ” («Νυχτερινή εξόρμηση στο δωμάτιό μου») - στο οποίο

εξιστορεί πως διακινδύνευσε να φτάσει πιο μακριά, ως το περβάζι του

παραθύρου του! – φαίνεται να έχει άλλη άποψη. Για τον de Maistre,

μέγιστης σημασίας είναι να λάβουμε υπόψη μας αυτό που έχουμε

ήδη ζήσει, αυτό που έχουμε ήδη δει, την a priori συνειδητοποίηση

των βιωμάτων μας και να έχουμε την ικανότητα να ζυγίσουμε το

βάρος του τώρα. Δεν είναι οι «Ιθάκες» που έχουν σημασία αλλά η

προσπάθεια, και η ποιότητα αυτής, για να τις κατακτήσουμε.

Η ποιότητα της προσπάθειάς μας καθορίζεται κατά πολύ από τη

συνειδητοποίησή της, ήτοι από το πόσο προετοιμασμένοι ήμαστε να

δεχτούμε τη μαγεία, τη μέθεξη του ταξιδιού. Ο ταξιδιώτης διαφέρει

από τον επιφανειακό τουρίστα του «πήγα-το είδα-με άγγιξε» σε αυτό

ακριβώς - η δίψα του ταξιδιώτη για σοφία τον οδηγεί στη μελέτη,

στο συλλογισμό, στην έρευνα αυτών που επίκεινται έτσι ώστε να

είναι έτοιμος να δεχτεί την εμπειρία, να δει τη στιγμή ολιστικά, à

la gestalt (βλ. θεωρία οπτικών μορφωμάτων), να τη συνδέσει με το

παρελθόν, το δικό του παρελθόν, και στη ζύμωση που θα προκαλέσει

να δει καθαρά την «Ιθάκη» του και να συνειδητοποιήσει τι σημαίνει

για αυτόν. Ο τουρίστας θα φέρει πίσω «περίτρανες εμπειρίες»,

αναπαραστάσεις των στιγμών που έζησε, και θα σημειώσει τις

«γεωγραφικές κατακτήσεις» του στο χάρτη. Klein mein.

Τι κάνει λοιπόν εσένα ή εμένα τόσο διαφορετικό, ταξιδιώτη και όχι

τουρίστα; Η λέξη κλειδί εδώ είναι (σωστά μάντεψες) «προσπάθεια».

Η παγίδα; Να μην αφήσεις τις σκέψεις και τις προκαταλήψεις σου

πίσω. Δύσκολο; Ίσως. Σίγουρα πάντως αξίζει τον κόπο, έστω και για

μια στιγμή. Τα λέμε στο επόμενο τεύχος - ή ακόμα καλύτερα, μάζεψε

τα μπαγκάζια σου και κάν’ την.

Άρωμα Ινδίας
Κείμενο.  Κωνσταντίνος Διαμαντής

 

Ξυπνάς, δέχεσαι και αρχίζεις να ονειρεύεσαι μέσα στο όνειρο

κάποιου τρίτου. Δύο εβδομάδες –μετά– και αφού έχει ωριμάσει

η -στιγμιαία- απόφαση σου ξεκινάς να δουλεύεις, δίνεις τον

εαυτό σου εκεί, αφού σίγουρα χρειάζεσαι χρήματα για κάτι

τέτοιο. Το χρήμα σου ξοδεύει χρόνο και εσύ χρειάζεσαι χρόνο

για μια καλή προετοιμασία. Ένα χρόνο πριν –πολύ εύκολα- θα

είχα παρατήσει «φιλοσοφικά» κάτι τέτοιο, από νωρίς. Στο μυαλό

μου θα κυκλοφορούσαν σκέψεις του τύπου: «Είναι αδύνατο να

μαζέψω 3000 ευρώ –σε μόλις- 10 εβδομάδες, να παρατήσω ότι

έχω εδώ και να εξαφανιστώ. Εκεί βρίσκεται συνήθως το λάθος,

στο πρώτο βήμα!

Τίποτα δεν είναι τελικά, μιλάς με φίλους, οικογένεια σε

ενθαρρύνουν, γουστάρουν, γουστάρεις και συ και αρχίζουν όλοι

να προσφέρουν όπως μπορούν, συμβουλευτικά, ψυχολογικά,

οικονομικά, απλοποιείς στο μέγιστο την «Back-pack» λίστα που

έχεις ετοιμάσει και όλα αυτοματοποιούνται. Μόνος δεν θα

κατάφερνα πολλά περισσότερα, πέρα από κάποια πολύ ωραία

ταξιδιάρικα όνειρα και φαντασιώσεις, όμως αυτή την δεδομένη

στιγμή που κρατώ σημειώσεις είμαι καθήμενος σε μια μπαμπού

καρέκλα αντικρίζοντας φοίνικες, μια πλατιά και χρυσή παραλία,

που εξαπλώνεται στα πόδια μου, γεμάτη με εκατομμύρια

–θαμμένα- καβούρια να προφυλάσσονται και να αναμένουν για

την βραδινή και καθημερινή παλίρροια του ωκεανού τους, εγώ

επιστρέφοντας στην καλύβα μου –ελπίζω- να προσπεράσω και

πάλι έναν πελώριο και στολισμένο ελέφαντα σε έναν από τους

στενούς δρόμους της Γκοα στην Ινδία!