MENTA - issue #02

ΜΕΝΤΑ 

Συνέντευξη Δέσποινα Πολυχρονίδου

Κάντε μου την ιδανική σύνθεση μπάντας.
Ποιον θα βάζατε frontman, ποιον στα ντραμς,
κλπ.
Eίναι δεδομένη, ήδη για περισσότερο από τέσσερις
δεκαετίες.
Πωλ, Τζων, Τζωρτζ και Ρίνγκο. Όλες οι ποπ μπάντες
ζουν στη σκιά τους. Αυτοί ήταν οι τέσσερις γίγαντες
της μουσικής που αγαπάμε πιο πολύ.
Πιστεύετε πως οι ελληνικές μπάντες αγγίζουν
πλέον τα ξένα πρότυπα;
Έχουμε υπόψη μας πολύ ενδιαφέρουσες μπάντες
που κυκλοφόρησαν σημαντικές δουλειές τα
τελευταία πέντε χρόνια. Φαίνεται ότι οι εγχώρια
μουσική σκηνή έχει αφομοιώσει πλέον το δυτικό
ήχο, απ’ όποιο μουσικό στυλ κι αν προέρχεται. Ναι,
έχουμε ακούσει γκρουπ, που είτε παίζοντας ποπ,
είτε ροκ, είτε χιπ-χοπ, είτε ηλεκτρονική μουσική,
το κάνουν τόσο καλά, που δεν έχουν να ζηλέψουν
κάτι από τα ξένα. Μη σου πω ότι τα ξένα πρέπει να
ζηλέψουν τα ελληνικά.

Θα σας ενδιέφεραν συνεργασίες με καλλιτέχνες
διαφορετικούς από εσάς;
Είναι αρκετοί αυτοί που θαυμάζουμε και πιστεύω
θα ήταν πολύ δημιουργική εμπειρία, η προσπάθεια
να φτιάχναμε ένα τραγούδι με τον Αγγελάκα,
το Μάλαμα, το Σαββόπουλο, τη Δ. Σαμίου, την
Πλάτωνος ή τους Callas. Αυτή η διαφορετικότητα
είναι που μας γοητεύει και διεγείρει τη φαντασία,
σε μια περίπτωση συνεργασίας με ανθρώπους, που
θεωρούμε ξεχωριστές περιπτώσεις, για τη μουσική
στην Ελλάδα.

Γιατί ονομάζεστε μέντα;
Βρήκαμε ότι ταιριάζει στον ήχο μας. Σκέψου ότι στη
δεκαετία του ’90 -τότε ήμασταν τρίο- λεγόμαστε
Ομάδα Περιφρούρησης. Ε, νομίζω ότι το μέντα πάει
λίγο καλύτερα.
Περιγράψτε μου μια τυπική μέρα στο στούντιο.
Το μόνο στούντιο όπου βρισκόμαστε συστηματικά,
είναι αυτό της πρόβας. Εκεί λοιπόν, θα συμβεί κάτι
από τα παρακάτω: α)θα διαφωνήσουμε,
β)θα διαφωνήσουμε και –ναι, καλά το
κατάλαβες- γ)θα διαφωνήσουμε.

Τι σας χαλάει περισσότερο στην
ελληνική δισκογραφία;
Η προχειρότητα, η έλλειψη πρωτοτυπίας
και η εντύπωση ότι τα καλά τραγούδια
φτιάχνονται, με την πόζα και το
στυλιζάρισμα.

Τα αγαπημένα σας μέρη στην Αθήνα-οι
αγαπημένες σας συνήθειες;
Εγώ, έχω μια σχέση αγάπης και μίσους
με την πόλη. Ενώ, είναι τόσο οικεία και
μ’ αρέσει να περπατάω στα δρομάκια
του κέντρου, όπου έζησα πολλά
μεγαλώνοντας, πιάνω τον εαυτό μου να
τη σιχαίνεται τα σαββατόβραδα που οι
δρόμοι της σε εκδικούνται. Ο Κώστας από
την άλλη μεριά, τη λατρεύει όπως κι αν
είναι. Σίγουρα πάντως, το κέντρο, από την
Πλάκα και το Μοναστηράκι, έως το Θησείο
και τα Εξάρχεια, έχει έναν ξεχωριστό
χαρακτήρα.
Αγαπάμε το σινεμά και προσπαθούμε
να πηγαίνουμε συχνά. Επίσης, οι
συναυλίες ήταν πάντα, μια συνηθισμένη
αιτία εξόδου από το σπίτι. Τώρα που
δεν βρίσκουμε εύκολα ενδιαφέρουσες
συναυλίες για να πάμε, χαλάμε τα
συκώτια μας απολαμβάνοντας – ακριβά
ομολογουμένως- ποτά, σε κάποια από τα
εκατοντάδες μπαρ της Αθήνας.

Oι αγαπημένοι σας στίχοι;
’…πόσα παγωτά έφαγες για να μάθεις
πως είναι πολυτέλεια ό,τι δε θέλεις;
πως το φιλί κάνει δύο ανθρώπους ένα;
το είπε ο Μαρξ, μα δεν τον πίστεψε
κανένας τώρα πουλάει μπλουτζίν στον
παράδεισο κι’ εγώ διάλεξα εσένα αντί για
την άβυσσο.’
Από το Μόμπιλ των Στέρεο Νόβα.