I'm an ellina in New York - street art issue #03

I'm an ellina in New York
Κείμενο. Γιώργος Μπελεβεσλής ( wake )

Για έναν writer η Νέα Υόρκη
είναι ό,τι το Wembley για έναν
ποδοσφαιρόφιλο. Είναι η μητρόπολη που
ανέδειξε την τέχνη του δρόμου ως παιδί των έντονων
κοινωνικοπολιτικών ταραχών, ως απεικόνιση της
υποκουλτούρας των ghetto και μιας πηγαίας
ανάγκης για εναλλακτική επικοινωνία και έκφραση.
Ουρανοξύστες που κρύβουν τον ήλιο, κόσμος που
τρέχει, μουσεία, βιτρίνες βγαλμένες από ταινία, hip
hop και jazz στο δρόμο, ο παράδεισος του Central
Park, η παρένθεση της Chinatown, οι λιμουζίνες
της Times Square, ξανά κόσμος που τρέχει. Πριν
καν το αντιληφθώ, έχω περάσει τις 5 πρώτες μέρες
προσπαθώντας να ξεπεράσω το πολιτισμικό σοκ.
Μα πού πήγε το graffiti;

[useful info]
Οι δημοτικές αρχές της πόλης υποχρέωσαν τους
άστεγους της να εργαστούν για τον Δήμο σε ομάδες
καθαριότητας και επιτήρησης με αντάλλαγμα
την μέχρι πρότινος δεδομένη σίτισή τους. Η 11η
Σεπτεμβρίου γίνεται αιτία για επιπρόσθετα μέτρα

ασφαλείας και το κέντρο της πόλης χάνει
πολύ από το φιλελεύθερο του χαρακτήρα της.
Η αυξημένη αστυνόμευση, οι ενισχυμένες
ομάδες του δήμου, το τρομοκρατικό χτύπημα
και η επακόλουθη προπαγάνδα κατάφεραν να
καθαρίσουν (κυριολεκτικά και μεταφορικά) το
Μanhattan.

[let’s talk about graffiti]
Τα ιερά μέρη του graffiti βρίσκονται περιμετρικά
του Manhattan, στο Bronx, στο Queens και
στο Brooklyn. Δυο στάσεις του μετρό είναι
αρκετές για να αντικρύσει κανείς τα πρώτα
rooftops που προσπαθούν να φανούν στο
υπέργειο τρένο που οδεύει προς Queens.Το
ανισόπεδο σιδηροδρομικό δίκτυο συνέβαλε σε
δύο κατευθύνσεις:
Να βάφονται τις αρχές της δεκαετίας του
80 τα πρώτα τρένα, ώστε να είναι ορατά
τα κομμάτια προς τους πεζούς, αλλά και να
γίνονται rooftops στα 10-15 m. ύψος ώστε να
είναι αναγνώσιμα από το επιβατικό κοινό που
επίσης κινείται ψηλά.

Ο συρμός στρίβει και ξεδιπλώνεται μπροστά
μου ένα από τα μεγαλύτερα halls of
fame του κόσμου, το 5 Pointz! Σ’ένα κτιριακό
συγκρότημα γραφείων και αποθηκευτικών χώρων
παραχωρήθηκε η άδεια σε writers από όλη την
Αμερική αλλά και την Ευρώπη να φιλοτεχνήσουν
όλες του τις όψεις .Ο χώρος μετατρέπεται στον πιο
δημοφιλή προορισμό γκραφιτάδων και ο Μeresone
αναλαμβάνει το συντονισμό του βαψίματος
οργανώνοντας open seasons δίνοντας ειδική
άδεια από το γραφείο του και παραχωρώντας
συγκεκριμένο χώρο και υλικά στους καλλιτέχνες με
στόχο την σωστή ανανέωση των κομματιών.Tα graffiti
weekends στο 5 pointz καλύπτονται τηλεοπτικά
από τοπικούς σταθμούς ενώ οργανώνονται
workshops με πολλούς τουρίστες . Το ‘’Ανοιχτό
Μουσείο Τέχνης’’, το 5 pointz βρίσκεται σε συνεχή
διάλογο με το γειτονικό ΜΟΜΑ (Museum Of Modern
Art), σ’ένα άτυπο battle μεταξύ δρόμου και
ακαδημαϊσμού. Ο ιός του graffiti εξαπλώνεται σε
κάθε πιθανή επιφάνεια και η περιήγηση στον χώρο
είναι πραγματική εμπειρία ζωής.

Η Νέα Υόρκη διαθέτει ικανό αγοραστικό κοινό ώστε
να στηρίξει οποιαδήποτε σκηνή. Συνεπώς το graffiti
τείνει σε επαγγελματικό επίπεδο με εταιρείες
να φιλοτεχνούν τυφλές όψεις αντί διαφημιστικών
billboards.Από εκθέσεις street art ( οι καμβάδες
των lady Pink και Aiko που εκτέθηκαν στο AD
HOC art του Williamsburg πωλήθηκαν για 5.000-
15.000 δολάρια ο καθένας), διακοσμημένα clubs
και πολυκαταστήματα μέχρι και μάρκες ρούχων
με writers σχεδιαστές, το graffiti εισχωρεί σε
οποιονδήποτε τομέα σχετίζεται με την εικόνα. Η
Gallery District, (ένα οικοδομικό τετράγωνο που
φιλοξενεί πάνω από 400 galleries, ανανεώνει τις
εκθέσεις της κάθε Παρασκευή με ένα είδος street
party), δίνει την αφορμή σε νέους καλλιτέχνες να
αρπάξουν την ευκαιρία..

Παρ’όλη την ομαλή ενσωμάτωση και αφομοίωσή του στο τοπίο, το graffiti τιθασεύτηκε μόνο στα όρια του Manhattan και του καθωσπρεπισμού του. Σε αντίθεση λοιπόν με το κέντρο (ή ακόμα και με την Ελλάδα), στα περίχωρα και δη στο Bronx, to graffiti είναι κάθε άλλο παρά in και mainstream.

Εκεί παραμένει μια έκφραση της υποκουλτούρας, ένα παρακλάδι του αληθινού hip hop.O όρος king υποδηλώνει ένα πραγματικό και ιδιότυπο κοινωνικό status, το fame και τα skills είναι ένα μέσο αυτοάμυνας και αναγνώρισης .Στο διεθνές graffiti festival Meeting Of Styles του Bronx «έβαφες και ένιωθες κάτι περίεργο να αιωρείται στην ατμόσφαιρα, μύριζε μπαρούτι» , μου διηγείται ο Έλληνας και κάτοικος της περιοχής Κiela.
Οι Νεουορκέζοι λένε «When you talk about New York, you talk about Manhattan»
Ή μήπως όχι; Αναρωτιέμαι.