Πως πρέπει να γραφτεί μια ιστορία για να θεω-
ρηθεί καλή;
Κείμενο. Λίλα Σεβαστάκη
Πως ξεκινά, τι λέξεις χρησιμοποιείς, ποιός είναι ο ήρωας και
ποιο το θέμα. Πως πρέπει να τελειώσει μια ιστορία και τι
εντύπωση πρέπει να αφήσει στον αναγνώστη. Όλα αυτά και
πολλά περισσότερα απασχόλησαν το μυαλό μου σήμερα το
βράδυ.
Οι εποχές που έγραφα ημερολόγιο σαν κοριτσάκι, πέρασαν, και νιώθω
ότι μετά από κάποια χρόνια, έφτασα στη θέση σήμερα, να ανταγω-
νίζομαι τον ίδιο μου τον εαυτό, γιατί μερικά χρόνια πριν σαν κορίτσι ,
μπορούσα να γράψω σελίδες ολόκληρες με σκέψεις, και καθημερινές
ιστορίες. Μόνο που τότε πηγή έμπνευσης ήταν η αγνότητα της ψυχής, οι
παιδικές φιλίες, το σχολείο, η οικογένεια.
Σήμερα, αν θα μπορούσε κάτι να με εμπνεύσει, θα ήταν ένα καλό τρα-
γούδι, κάτι που είδα στη τηλεόραση, κάτι που είδα στον δρόμο και με
έβαλε σε σκέψεις, το αγαπημένο μου ποτό, ή μια ερωτική απογοήτευση,
κάποιος άνθρωπος συγκεκριμένα ή κάποιος συνδυασμός των παραπά-
νω.
Εδώ είμαι λοιπόν! Κάθομαι στο καναπέ, έχω πάρει αγκαλιά το λάπτοπ,
και πίνω μια μπύρα στην υγεία σας. Στην υγειά του καινούριου μας περι-
οδικού. Όχι δεν είμαι αργόσχολη, ή παράξενη, ή emotional μιας και είναι
και της μόδας! Ταλαιπωρημένη είμαι. Μαζεύω τα κομμάτια μου μετά
από μία κουραστική περίοδο εξεταστικής, που ελπίζω όμως ότι θα φέρει
καλά αποτελέσματα.
Που θέλω να καταλήξω;
Στο ότι όλοι μας βρίσκουμε τρόπο να αναλώνουμε το χρόνο μας σε
διάφορα πράγματα. Να κάνουμε αυτό που σκεφτόμαστε, ή να σκεφτό-
μαστε αυτό που θέλουμε να κάνουμε. Να βγαίνουμε έξω με φίλους, ή
να κλεινόμαστε μέσα γιατί δεν είχαμε όρεξη για έξω, να πηγαίνουμε στη
σχολή, ή και να μην πηγαίνουμε κάποιες φορές. Να κάνουμε πράγματα
απλά, καθημερινά, αλλά και πράγματα μοναδικά, να κλαίμε, να γελάμε,
να νιώθουμε ανασφάλεια ή φόβο, μοναξιά και ακόμα χειρότερα πολλές
φορές, να μη νιώθουμε τίποτα και για κανέναν. Αλλά πάντα για έναν
σκοπό. Πάντα για εμάς, ή για ανθρώπους που αγαπάμε.
Έτσι λοιπόν, και εγώ σήμερα, μετά από μια «γεμάτη» μέρα, και χωρίς
πολλή όρεξη για εξόδους και χαλαρώνοντας στο καναπέ μου, σκέφτηκα
να γράψω μια μικρή εισαγωγή, και μια ιστορία, για να μη πείτε ότι δεν
έγραψα κιόλας. Μια ιστορία που γέμισε χαρά όλες αυτές τις μέρες την
οικογένεια μου και φίλους, μια ιστορία που δεν είναι «ροζ», αλλά σίγουρα
έχει κάτι από το κοκκινωπό υγρό που κυλάει και περνάει μέσα από τη
καρδιά μας.
Ήρωας της ιστορίας μου λοιπόν, είναι η θεία μου. Ξέρω ότι τώρα αν
και είναι σε κάποιο κρεβάτι νοσοκομείου, και υποφέρει από πόνους και
άγχος, κάνει σκέψεις και όνειρα για το μέλλον, όχι για εκείνη μόνο, αλλά
για τα τρία πανέμορφα και υγιέστατα μωράκια που έφερε στη ζωή λίγες
μόλις μέρες πριν. Δύο κοριτσάκια και ένα αγοράκι.
Ένα νέο ξεκίνημα, για τρείς νέες ζωές, και για το ζευγάρι, που μετά από
προσπάθειες πολλών ετών και πολλά φάρμακά και εξωσωματικές κατά-
φερε να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα.
Νέο ξεκίνημα και για το Urban Style Magazine, όχι και τόσο «επίπονο»
φυσικά, αλλά με ιδιαίτερες προσπάθειες από τα μέλη και τους φίλους
του περιοδικού. Τελικά όποιος θέλει κάτι με όλη του τη καρδιά, με προ-
σπάθεια , όρεξη και επιμονή καταφέρνει να κάνει το δικό του ξεκίνημα,
ο καθένας με το δικό του, ιδιαίτερο, τρόπο. Αρκεί να προσπαθήσει.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου