Ο Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει...
εξελίξεις, βιώνουμε το κλασσικό, πλέον,
σκηνικό των ατέρμονων συμπερασματολογιών
που είτε διακριτικά, είτε φανερά, διχάζουν.
Τα συναισθήματα του κόσμου, που, ως επι το
πλείστον του, είναι θεατής των γεγονότων, επικεντρώνουν
τη φόρτισή τους πάνω στις καταστροφές προκαλούμενες
από ορδές “κακοποιών στοιχείων”, ασχέτου ηλικίας!
Έτσι, έχουμε τους υπέρμαχους-ρεαλιστές-της
κατάστασης, απέναντι στους πιστούς φωστήρες των
media, ηθικολόγους του pannel και του καναπέ. Από τη
θέση αυτή, παρακολουθούν τις κρισιμότατες, για όλους
μας, εξελίξεις, έχοντας στα πόδια τους το δίσκο με το
αγαπημένο τους φαγητό...το κουτόχορτο!
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, από τη
νύχτα της 6ης του Δεκέμβρη, αιωρείται στα αυτιά μας
ανανεωμένη κάθε 15’’ η φράση: “δεν υπάρχει κράτος”.
Το σύχγρονο κράτος λοιπόν, μας έχει αποδείξει όλα
αυτά τα χρόνια ότι τα εννοιολογικά του στοιχεία είναι
η πολιτική του, η δικαιοσύνη του και ο τρόπος με τον
οποίο διαχειρίζεται τις κοινωνικές αστάθειες, έχοντας ως
υποτιθέμενο αυτοσκοπό, την επαναφορά της ισορροπίας.
Εξετάζοντάς τα ένα-ένα και συγκρίνοντάς τα με την
ελληνική τάξη πραγμάτων, θα συμπεράνουμε ευκόλως
ότι έχουμε να κάνουμε με ένα ολοκληρωμένο πάζλ...
Η πολιτική του ασκείται εδώ και δεκαετίες από “λαϊκά
εντεταλμένους” πολιτικούς που κάθε μέρα μας
αποδεικνύουν ότι τελικά είναι οικογενειακά ή πελατειακά
εντεταλμένοι, προάγοντας τα ιδία συμφέροντα, στο
όνομα του ίδιου του λαού, του έθνους και του “υγειούς”
ανταγωνισμού! Απόδειξη; Τα διαδεχόμενα σκάνδαλα που
πηγάζουν από οικονομικά τρικ “σπουδαγμένων” και υψηλά
ιστάμενων προσώπων. Αυτά, έχουν ως αποτέλεσμα τη
συγκέντρωση των εισφορών μεσαίων και ασθενέστερων
βιοπαλαιστών, με άμεσους υπερεπωφελούμενους
αποδέκτες, τους “εντεταλμένους” και τα χρηματοπιστωτικά
ιδρύματα τα οποία αυτοί υπηρετούν.
Η λαμπρή δικαιοσύνη, έχει αναλάβει το ρόλο του
θεού, αποφασίζοντας ποιόν θα περιθωριοποιήσει και
σε ποιόν θα αποδώσει χάρη, ούσα άμεσα συνδεδεμένη
με την πολιτική (έχουν γνώση και οι πέτρες), με ουκ
όλιγα σκάνδαλα και ύποπτα κυκλώματα στο ιστορικό
της. Απόδειξη; Παραδικαστικά κυκλώματα, απαγγελίες
αβάσιμων κατηγοριών σε άσχετους ανθρώπους, με
αποτέλεσμα τον εγκλεισμό τους για...σοφρωνισμό, την
εποχή που μεγαλοαπατεώνες και τραμπούκοι περπατούν
ανάμεσά μας υπερηφανευόμενοι για τα “αθωόχαρτά”
τους. Δε νομίζω οτι είναι καταδικαστέο το να φοράει
κανεις all-star, εκτός, αν οι κύριοι δικαστές είναι φανατικοι
πολέμιοι της μόδας!
Τέλος, ερχόμαστε στο αγαπημένο ζήτημα της πολιτείας,
οσον αφορά την αντιμετώπιση ταραχών «κόντρα» στην
κοινωνική ισορροπία, για τις οποίες παντού και πάντα
ειναι η ΜΟΝΗ υπεύθυνη! Για τέτοιου είδους φαινόμενα η
απάντηση του σύγχρονου κράτους είναι η καταστολή με
βια, ένοπλη, χημική και μη, δειχνοντας έτσι άμεσα ποιός
είναι το “αφεντικό” (άμεση δράση) και αποσκοπώντας στην
άμεση κατάπαυση της ταραχής. Το βίαιο αποτέλεσμά της, θα
προβληθεί από παντού ως παραδειγματική αποθάρρυνση
του κόσμου για τη δυναμική διεκδίκηση των δικαιωμάτων
του (τα περισσότερα του έχουν κατασχεθεί...). Στο σημείο
αυτό, αξίζει ν’ αναφέρουμε επίσης το μεροληπτικό και
ταξικό, πλέον, χαρακτήρα της εκπαίδευσης καθώς επίσης
και το ταπεινώτικό σύστημα υγείας.
Ήδη, θέματα ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ηθικής και
ιδιωτικότητας, έχουν πέσει στην κατηγορία των “προς
επανάκτηση” δικαιωμάτων, ενώ οι τελευταίες μέρες
μάς μαρτυρούν πασιφανώς ότι πλέον τίθεται θέμα
υπεράσπισης της ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΖΩΗΣ!! Ακόμα και ένας.
Είναι αλήθεια ότι εμείς σαν λαός, διακρινόμαστε από
φιλότιμο, φιλοξενία, δοτικότητα και πολλές φορές
στωικότητα. Το κράτος μας, ως ο “γονιός”, το παράδειγμα
και η βιτρίνα της κοινωνίας μας, γνωρίζει πολύ καλά τα
χαρακτηριστικά των “παιδιών” του, που ζούν κάτω από
την ίδια στέγη (σύνορα). Ξέρει να ψυχολογεί τη μάζα, να
της διαβάζει το παραμύθι για να κοιμηθεί, να την τρέφει,
να την απασχολεί... Στην περίπτωσή μας όμως, έχουμε να
κάνουμε με έναν αδηφάγο γονιό, ο οποίος απαγγέλλει
ολημερής παραμύθια (υποσχέσεις, ΜΜΕ, φράσεις τύπου
“όλα είστε παιδιά μου”) και απαιτεί από τα παιδιά του
σκληρή εργασία (8ωρη-??ωρη) για να διεκδικήσουν το
φαϊ (650 ευρώ) που θα τους ετοιμάσει. Δεδομένο είναι
όμως εδώ, ότι οι μεγαλύτερες μερίδες θα σερβιριστούν
στα πιο αρεστά του παιδιά (οικογενειοκρατία-ρουσφέτια).
Σε περίπτωση που τα παιδιά εναντιωθούν στο γονιό
(διεκδίκηση αξιοπρεπών μισθών και συντάξεων), εκείνος
είτε θα χειροδικήσει (καταστολή-βία), είτε θα ρίξει το
φταίξιμο σε ένα συγκεκριμένο παιδί για να γίνει ο στόχος
των υπολοίπων (μετανάστες και άλλα εύκολα εξιλαστήρια
θύματα). Απαιτεί επίσης, απο τα αγαπημένα του παιδιά
(γλείφτες, μυστικές υπηρεσίες, κομματικοί, επόπτες-
καταδότες) να καταδεικνύουν στεγνά τα αποπαίδια
(αντιφρονούντες), με αντάλλαγμα περίπατο στην εξοχή
(clubs) ή διεγερτικές αχαλίνωτες απολαύσεις (σεξ,
ποτά, ναρκωτικά), ενώ θέτει ως πρωταρχική εγνοια του
καθενός, την προσωπική ζωή του άλλου (μεσημεριανά,
showbiz, κουτσομπολιά) για να μην ασχολούνται μαζί
του! Kατ’ αυτόν τον τρόπο, τα “αγαπημένα βλαστάρια”
του, όντα ναρκωμένα, χωρίς να τους λείπει τίποτα, θα
είναι αιώνια στο πλευρό του (πλούσια αστική τάξη), ενώ
όλα τα υπόλοιπα και αναλογικά τα περισσότερα, θα είναι
περιθωριοποιημένα και δακτυλοδεικτούμενα. Εκείνα, θα
έχουν αναλάβει όλες τις βαριές δουλειές του νοικοκυριού
(εργατική τάξη, “μαύροι εργάτες”) και τη νύχτα πολλά από
αυτά θα κοιμούνται στον κήπο, παντός καιρού (άστεγοι).
Όταν περάσει λοιπόν η ώρα, πέσει η νύχτα (αλληγορικά
πάντοτε) και τα παιδάκια πάνε για ύπνο, έρχεται συνάμα
και η ώρα να διασκεδάσει και ο γονιός! Θα εξέλθει από
την πίσω πόρτα για να μην ενοχλήσει κανέναν και θα
κατευθυνθεί σε μέρη που ήδη βρίσκονται οι κολλητοί
του φίλοι (καρτέλ, “αδερφότητες”, μεγαλοτραπεζίτες),
για διασκέδαση και φλέγουσες συζητήσεις (οικονομικός
απολογισμός ημέρας, επινόηση τρικ για τις μελλοντικές
αρπαχτές). Σκοπός; Η εξεύρεση και απαγγελία του
παραμυθιού της επόμενης μέρας από το... σαλόνι
του σπιτιού (βουλή), για τα παιδιά που δεν το έχουν
ξανακούσει!
Σαν θα επιστρέψει, θα βρει το σπίτι του μισό, καθώς πολλά
από τα παιδιά του ασταμάτητα, θα το εγκαταλείπουν για
άλλο (μετανάστες στο εξωτερικό). Θα φροντίσουν να
βρούν θαλπωρή στην αγκαλιά άλλου γονιού, έστω θετού,
που θα τους προσφέρει καλύτερες συνθήκες διαβίωσης,
επειδή θα τα αντιμετωπίζει το καθένα ξεχωριστά, σαν
ολοκληρωμένες προσωπικότητες και όχι από το πόσο
καλά πιάνουν μόνο τα χέρια τους. Αυτά τα παιδιά ξερουν
πια, ότι στο σπίτι που γεννήθηκαν, ήταν απλά αντικείμενα.
Αναλώσιμα...
Τάξεις πραγμάτων σαν κι αυτές, είναι φυσικό επακόλουθο
να γεννήσουν «κουκουλοφόρους» ανεξαρτήτου
ταυτότητας, παρελθόντος και κομματικής απόχρωσης,
γιατί απλά η συσσωρευμένη αγανάκτηση, έναντι ενός
υπαιτίου, δεν τα γνωρίζει αυτά. Ενώνει! Πρόσφατα, μάθαμε
ότι δε γνωρίζει ούτε ηλικία! Τα φετινά Χριστούγεννα θα
παρέλθουν χωρίς την παρουσία μιας αγνής και τρυφερής
ψυχής, που η απώλειά της μάτωσε τις ψυχές εκατομμυρίων
συνανθρώπων μας!
Ντροπή μας, να λέμε ότι «μια ζώη χαθηκε άδικα», όταν
η ζωή ΑΦΑΙΡΕΘΗΚΕ. Ντροπή μας, να στέλνουμε τους
δολοφόνους σύσσωμους στον τόπο του θρήνου, να
χαρούν το κατόρθωμά τους και να χλευάσουν το θύμα
τους. Ντροπή μας, να λέμε «η ζωή συνεχίζεται», ενώ
παλεύοντας για να ζήσουμε, περιμένουμε το επόμενο
σκάνδαλο-παραμύθι για να ξεχαστούμε. Η ελλάδα είναι η
χώρα που «τρώει» τα παιδιά της, λέει ο λαός μας. Φέτος,
φρόντισαν να επιβεβαιωθεί το ρητό στην κυριολεξία, με
αγνό αίμα...
Κλείνοντας, οι γιορτές πλησιάζουν. Το πώς θα περάσουν,
απαντάται από την όψη του χριστουγεννιάτικου δέντρου
στην πλατεία Συντάγματος... Το καμένο δέντρο,
ερμηνεύεται καθαρά ως συμβολικό γεγονός, παρά ως
ένας καταστροφικός εμπρησμός λόγω μαίνους. Σε μαύρο
φόντο λοιπόν, τα παραμύθια τελείωσαν... κυρίως για εμάς
τα παιδιά... τα αποπαίδια!
Ο Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου