PSYCHO KILLER QU’EST-CE QUE C’EST

Τίτλος : “PSYCHO KILLER QU’EST-CE QUE C’EST”

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: FOTIOS BALAS

Μοντέλο:  Γιώργος Τρικαλιώτης

Ήταν πρωί. Το έδαφος είχε ακόμα τη μυρωδιά της χθεσινής βροχής. Περπατούσα και ένιωθα τις μαύρες μπότες μου να βουλιάζουν και να χάνονται στα πεσμένα φύλλα του φθινοπώρου. Μου αρέσει πολύ να περπατάω μόνος μου στο δάσος. Να περπατάω και να σκέφτομαι: ‘Άραγε, αν πάθω κάτι θα με βρούνε; Κι αν με βρούνε, μετά από πόσες μέρες…; Μακάρι να με βρούνε εγκαίρως  για να έχω τουλάχιστον όμορφο πτώμα στην κηδεία μου...’

Τα δέντρα φαίνονταν τρομακτικά ψηλά και αυτός ο τρόμος ήταν τόσο γοητευτικός που καθώς τα κοιτούσα, σχεδόν μαγεμένος, παραπάτησα και έπεσα κάτω στο έδαφος. Σήκωσα το κεφάλι και ακριβώς μπροστά μου στέκονταν ένα γκρίζο δηλητηριώδες μανιτάρι. Ήταν τόσο όμορφο, για δευτερόλεπτα σκέφτηκα να το κόψω και να το φάω. Πόσοι θα χαίρονταν αν το έκανα! Σιγά μην τους κάνω την χάρη... Έμεινα λίγο ακόμα ξαπλωμένος στο υγρό χώμα. Το μανιτάρι αυτό έμοιαζε  με μικρογραφία σπιτιού. Είχε και ένα μικρό παράθυρο, πλησίασα  περισσότερο και κοίταξα μέσα.  Έπαθα σοκ.  Στο εσωτερικό του μανιταρόσπιτου, υπήρχε ένα κρεβάτι, πάνω στο οποίο έκαναν ομαδικό σεξ οκτώ Στρουμφάκια! Το ένα με κοίταξε και μου πέταξε ένα προφυλακτικό στο μάτι φωνάζοντας ‘Φύγε!’.  Πόνεσα τόσο πολύ. Το προφυλακτικό ήταν πολύ μικρό, απλά είχε μέσα μια μπλε τοξική ουσία που μπήκε μέσα στο μάτι μου. Μάλλον ήταν χρησιμοποιημένο…  Σηκώθηκα όρθιος, άναψα τσιγάρο και συνέχισα την βόλτα μου.

Καθώς κατέβαινα το βουνό, συνάντησα μια αλεπού. Σταμάτησα. Έμεινα ακίνητος και την κοίταξα καθώς με κάρφωνε με το ύπουλο βλέμμα της. Με πλησίασε, σταμάτησε μπροστά μου και με ρώτησε ‘Είσαι ο Φώτιος Μπάλας;’. ‘Ναι’  απάντησα καχύποπτα. Τότε η αλεπού, σηκώθηκε όρθια στα δυο της πόδια και μου έκανε με υφάκι την ερώτηση που έχω βαρεθεί ν’ ακούω:  ‘Εμένα πότε θα μου κάνεις φωτογράφιση;;;’. ‘Πρώτα θα κάνω με τη γούνα και τα κόκκαλα σου τσάντα ή κοσμήματα και μετά θα κάνω φωτογράφιση σε σένα!’ Τρόμαξε τόσο πολύ που έφυγε τρέχοντας! Κοίτα θράσος! Ούτε το όνομά της δεν μου είπε και μου ζητάει και φωτογράφιση! Και με τι θα με πλήρωνε; Με ραδίκια;

Άναψα κι άλλο τσιγάρο… Πώς να το κόψεις το κάπνισμα;!  Ήμουν ακόμα αρκετά ψηλά. Το δάσος φαινόταν ατελείωτο.  Συνειδητοποίησα πως έπρεπε να γυρίσω πίσω. Είχα ραντεβού για καφέ με το  Robert,  ένα σέξι  Βρετανό που ήρθε στην Ελλάδα μόνο και μόνο για να με γνωρίσει. Τον είχα στήσει  ήδη 40 λεπτά… Καλά να πάθει, έπρεπε να έχει ρωτήσει  τους φίλους  μου ώστε να ενημερωθεί για την ασυνέπειά μου.  Συνέχισα να κατεβαίνω το βουνό. Καθώς περπατούσα και έστελνα μήνυμα στο Robert, πάτησα κάτι. Κοίταξα και έμεινα έκπληκτος καθώς συνειδητοποίησα ότι μόλις πάτησα ένα πτώμα! Για περίπου πέντε λεπτά έκανα κύκλους γύρω του και το παρατηρούσα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ήταν άνδρας, κείτονταν ξαπλωμένος μέσα στη λάσπη, τα ρούχα του ήταν σκισμένα, το μισό του σώμα ήταν σκεπασμένο με φύλλα ενώ στο κεφάλι του υπήρχε αίμα από κάποιο τραύμα, προφανώς θανατηφόρο. Πρέπει να είναι αρκετές μέρες   εδώ και  μάλλον είμαι ο πρώτος που τον βρήκε. Τι χαρά Θεέ μου!

Δεν έχασα χρόνο. Έβγαλα τη μηχανή από τη τσάντα και άρχισα να βγάζω φωτογραφίες. Τι συγκίνηση! Δεν μπορούσα να σταματήσω να τραβάω!  Έτρεμα ολόκληρος. Μέσα μου ένιωθα μεγάλη θλίψη. Όμως δεν μπορούσα να σταματήσω να τον φωτογραφίζω. Τι συνεργάσιμο μοντέλο…! Εντελώς ακίνητος, σε άκαμπτη στάση... Άλλη μία φωτογραφία... και ακόμα μία... Εκεί... ‘Μη κουνάς το κεφάλι!’ φώναξα και συνέχισα να τραβάω... Θεέ μου κουνιέται! Είναι ακόμα ζωντανός!  Κουνούσε ελαφρώς το κεφάλι και ανοιγόκλεινε  γρήγορα τα μάτια του. Πλησίασα και έσκυψα κοντά του. Έμοιαζε σαν να ήθελε κάτι να μου πει όμως η φωνή του δεν έβγαινε.   Κόλλησα το αυτί μου στο στόμα του για να ακούσω καλύτερα. ‘...βγά... βγάλε ωραίες φωτο... φωτογραφίες... έπρεπε να... να… να πεθάνω για να γίνω μοντέλο σου ρε;!!’ είπε και ξεψύχησε.  Μου τελείωσαν και τα τσιγάρα!