Συνέντευξη. Αλέξανδρος Γερασίμου, USM #28
SIMON BLOOM – Προσεγγίζοντας τη μουσική με το κοίταγμα ένα «θολού φεγγαριού»…
Ομολογώ ότι με ξάφνιασε
η είδηση της καινούργιας δισκογραφικής δουλειάς του Simon Bloom, aka Συμεών Νικολαΐδη, ενός ανθρώπου που η ιδιοσυγκρασία του
απέχει παρασάγγας από αυτή που έχουν πολλοί μουσικοί, στιχουργοί, συνθέτες και
παντός είδους καλλιτέχνες σε αυτόν τον τόπο. Αυτό γιατί δεν σκέφτεται … «ελληνικά»
ή τουλάχιστον δεν λειτουργεί με τους όρους που θέλουν οπωσδήποτε να επιβάλλουν
πολλοί Έλληνες δημιουργοί. Παραμένει φειδωλός και προσηλωμένος σε αυτό που
ξέρει να κάνει πολύ καλά, να παίζει, να συνθέτει και να γράφει μουσική. Πολυτάλαντος
και εφευρετικός καλλιτέχνης που όμως δεν σκορπάει την ευφυΐα του δεξιά και
αριστερά, ούτε κυκλοφορεί δίσκους απλά για να δίνει το παρόν έτσι ώστε να
παραμείνει στην επικαιρότητα (αυτή την εμμονή των καλλιτεχνών ποτέ δεν την
κατάλαβα, μάλλον πρόκειται για ανασφάλεια).
Γιος του σπουδαίου Έλληνα σκηνοθέτη Νίκου
Νικολαΐδη, πολυπράγμων και πολυάσχολος καλλιτέχνης με ξεχωριστή άποψη, ο Συμεών
ασχολήθηκε με τη μουσική από πολύ μικρός, με τα ακούσματα και τις επιρροές από
νωρίς να περνάνε στο DNA του και να τον συντροφεύουν στις αναζητήσεις. Ξεχώρισε νωρίς,
όταν πρωτοεμφανίστηκε αρχικά ως μουσικός και αργότερα επιπλέον ως συνθέτης. Δουλεύει
τα δικά του project και ενίοτε τα παρουσιάζει και επί σκηνής.
Εδώ παρουσιάζει την τρίτη
κατά σειρά δισκογραφική του δουλειά, με τα υπνωτικά blues να μπλέκονται γλυκά με το θολό φεγγάρι, τα new
hippy στοιχεία να ανταμώνουν τις
ψυχεδελικές κιθάρες, με τους funky, smooth ρυθμούς να συναντούν folk-reggae
κομμάτια. Ιθύνων νους της δισκογραφικής «Restless Wind» τα τελευταία δύο
περίπου χρόνια και ηχολήπτης στο Shakti Studio -την
πόρτα του οποίου έχουν περάσει αρκετά αξιόλογα και ενδιαφέροντα συγκροτήματα-
μας «ξεναγεί» στα άδυτα ενός θολού φεγγαριού, ενός “Hazy Moon”, όπως ονομάζεται το τελευταίο του στουντιακό πόνημα…
Ξεκίνησες να ασχολείσαι με
τη μουσική πριν από…
23
χρόνια. Αγόρασα drums και έκανα τα πρώτα μαθήματα. Έξι μήνες μετά ήμουνα και στην πρώτη μπάντα,
τους Stone Dead. Παίζαμε... rock. Σιγά- σιγά
μετά τα 19 μου μπήκα και στην ηχοληψία. Τότε έγραψα και τους πρώτους στίχους.
Επέστρεψες στη δισκογραφία
με μια ιδιαίτερη κυκλοφορία με την ονομασία
“Hazy
Moon”. Μίλησε μου για το υλικό αυτής της
δουλειάς.
Το
υλικό αυτό προέκυψε μέσα από μία περίοδο θλίψης και αγανάκτησης. Αισθάνομαι ότι
έχω χάσει αρκετούς ανθρώπους στην ζωή μου. Φυσικά όχι πάντοτε από τον θάνατο. Η
έλλειψη ανθρώπων που αγαπώ είναι βαθιά και δεν θα μπορούσα να την αντιμετωπίσω
παρά μόνο μέσω της μουσικής. Ευτυχώς υπάρχουν και λίγα αγαπημένα πρόσωπα που
είναι ακόμα κοντά μου.
Για
μένα, έφτιαξα μουσική για να με βοηθήσει να βγω από την κατάσταση στην οποία
βρισκόμουν. Και πραγματικά με βοήθησε. Μετά από αυτό μπόρεσα να δω τα πράγματα
λίγο πιο ξεκάθαρα, λίγο πιο ευχάριστα και να μην αφήνω τη νοσταλγία να πονάει
τόσο πολύ.
Πώς προέκυψε ο τίτλος της
τελευταίας σου δισκογραφικής εργασίας;
Νομίζω
ότι ο τίτλος είναι ένας καθρέφτης της ψυχολογίας που με διακατείχε εκείνη τη
στιγμή. Του πώς αισθανόμουνα. Κρύος, άδειος, χίλια μίλια μακριά από όλους. Hazy.
Ποιές είναι οι μουσικές που σε συγκινούν
περισσότερο; Ποιούς δίσκους ξεχώρισες τελευταία;
Η
μουσική που μου αρέσει περισσότερο είναι αυτή που σε φτιάχνει με τον ήχο της
και την ατμόσφαιρα της. Συνήθως είναι παραγωγές στις οποίες μηχανικοί,
παραγωγοί, μουσικοί έχουν καθίσει με ανοιχτό μυαλό να βγάλουν ένα μουσικό κομμάτι. Τέτοια συλλογική προσπάθεια
εντοπίζεται σχεδόν σε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες με απίστευτα και διαχρονικά
αποτελέσματα. Νομίζω ότι τελευταία κάτι τέτοιο έχει γίνει πιο δυσεύρετο. Αλλά
υπάρχει και ευτυχώς γίνεται ακόμα.
Τι αποτελεί πηγή έμπνευσης
για σένα και τι σε οδηγεί στο να γράφεις μουσική;
Χρειάζομαι
κάποιο λόγο για να γράψω μουσική. Πιο μικρός έβρισκα πιο εύκολα λόγο για να
γράψω. Τώρα πιο δύσκολα. Αν και πάντοτε υπάρχουν ιδέες δυστυχώς πολλές φορές δεν
αξιοποιούνται. Συνήθως λόγω χρόνου. Αυτός ίσως είναι ένας από τους πιο
σημαντικούς λόγους που δεν γράφω μουσική κάθε μέρα. Το καθένα έχει τον χρόνο
του και τώρα είναι καιρός για άλλα πράγματα.
Πώς θα χαρακτήριζες τη
μουσική σου, σε ποιο μουσικό είδος θα την τοποθετούσες;
Αυτό
που μου ταίριαξε περισσότερο και ιδιαίτερα με τον τελευταίο δίσκο είναι τα Space
blues.
Μίλησε μου για τους
μουσικούς που συμμετείχαν σε αυτή τη δουλειά αλλά και για όσους έβαλαν ένα
μικρό λιθαράκι ώστε να βγει προς τα έξω το τελικό αποτέλεσμα.
Στον
δίσκο δούλεψαν λίγα άτομα.
Οι
περισσότεροι μουσικοί που έπαιξαν είχαν άμεση σχέση με τη τζαζ. Μου άρεσε αυτό
και το χρησιμοποίησα για τις ατμόσφαιρές μου. Εκτός από καλούς μου φίλους,
συμμετείχαν και οι Faye Brouzaki και May Roosevelt που ένιωθα ότι ταιριάζουν στην ατμόσφαιρα των
κομματιών.
Μεγάλο
ρόλο έπαιξε ο Νίκος Λάμδας που έκανε το mix και το mastering στο studio Kiwi, ενώ οι ηχογραφήσεις έγιναν στο δικό μου studio Shakti.
Εργαλεία και μέσα κοινωνικής
δικτύωσης (social
networking, social media).... Πραγματικά χρήσιμα εργαλεία ή αναγκαίο
κακό;
Δεν
μπορώ να πω ότι χρησιμοποιώ τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης πολύ. Στη
σημερινή εποχή είναι σίγουρα χρήσιμα αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να
αντικαταστήσουν την ανθρώπινη επαφή.
Ο δίσκος κυκλοφορεί από
μια σχετικά νέα εταιρεία στο χώρο με ξεχωριστή φιλοσοφία τη «Restless Wind». Μίλησε μας για αυτό το εγχείρημα και τι σε οδήγησε
να δημιουργήσεις αυτό το label.
Η
Restless Wind δημιουργήθηκε από την ανάγκη αυτού του χώρου για
κάτι καινούριο. Υπάρχουν πολύ λίγες δισκογραφικές που ασχολούνται με το είδος
της μουσικής που επιθυμούμε να βγάλουμε εμείς σαν Restless Wind. Απαραίτητο στοιχείο για μας είναι η ποιότητα σε
ότι βγάζουμε, σημαντικό επίσης και το ύφος της μουσικής. Επιπλέον, θέλουμε τα events στα οποία συμμετέχουμε (οι καλλιτέχνες μας) να
είναι άρτια ηχητικά, τεχνικά, αλλά και αισθητικά. Το κοινό που πηγαίνει να
ακούσει μουσική πρέπει να έχει κάθε καλό λόγο για να το κάνει. Εμείς θέλουμε να
του δημιουργήσουμε μία όμορφη εμπειρία.
Σίγουρα,
η σημερινή κατάσταση της Ελλάδας προσθέτει έναν βαθμό δυσκολίας στις
προσπάθειες μας, αλλά έτσι ήρθαν τα πράγματα... Αισθάνομαι ότι έπρεπε να
προχωρήσω σε αυτό το εγχείρημα ανεξαρτήτως των συγκυριών. Ευτυχώς γνώριζα και
3-4 άτομα που νιώθουνε το ίδιο.
Έτσι
αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε. Για μένα είναι μια από τις πιο σημαντικές επιλογές
της ζωής μου και χαίρομαι που τα πράγματα, κατά έναν αρκετά μαγικό τρόπο έχουν
έρθει ως εδώ. Και προχωράμε!
Τώρα με τη γενικότερη
κρίση που επικρατεί και παίρνει μπάλα και τη δισκογραφία οδηγούμαστε σε ένα
γρήγορο ψαλίδισμα της …παραδοσιακής δομής και υπόστασης του cd δηλαδή την αίσθηση του απτού όπως την ξέραμε
μέχρι σήμερα… Πού
βλέπεις να πηγαίνουν τα πράγματα σε επίπεδο δισκογραφικών εταιριών στο εγχώριο
μουσικό στερέωμα;
Όπως ανέφερα και παραπάνω, η κρίση έχει
επιβαρύνει τον ήδη δύσκολο δρόμο των δισκογραφικών στην Ελλάδα. Όπως γίνεται
παντού για να επιβιώσει κανείς θα πρέπει να ακολουθήσει, έστω και εν μέρει, το
ρεύμα, είτε αυτό είναι νέες τεχνολογίες, τάσεις, μέσα... Αυτό δεν σημαίνει ότι
μία δισκογραφική θα πρέπει να χάσει την ταυτότητα και την γνησιότητα της.
Επιλέγεις ξεκάθαρα να εκφραστείς με ξένο στίχο.
Σε απασχολεί καθόλου η ... επιλογή της γλώσσας και πως βλέπεις τη χρήση
της δικής μας γλώσσας αλλά και της αγγλικής, στο εγχώριο μουσικό περιβάλλον;
Μεγάλωσα με ξένη
μουσική ‘50s , ‘60s, ‘70s. Πήγαινα σε ξένο σχολείο, οι περισσότεροι φίλοι μου
ήταν ξένοι οπότε ήταν πολύ φυσικό για εμένα να πω τα πρώτα λόγια τραγουδώντας
στα αγγλικά. Με την ελληνική γλώσσα δυσκολεύομαι να εκφραστώ γενικότερα.
Όπως μου είναι και πιο
δύσκολο να ακολουθήσω μουσική με ελληνικό στίχο. Απλά έχει να κάνει με τον
τρόπο με τον οποίο μεγάλωσα.
Στο σπίτι άκουγα Rock n’ Roll όταν ήμουν μικρός. Για την ελληνική μουσική έμαθα
αρκετά αργότερα και ήταν πια αργά.
Ακόμα και τώρα, στην
Ελλάδα, νομίζω ότι βγαίνουν περισσότερο αξιόλογοι ξενόγλωσσοι δίσκοι, παρά
ελληνόφωνοι. Απλά δεν υπάρχει σωστή
υποδομή για να βοηθήσει και να αναδείξει αυτούς τους ανθρώπους που έχουν δώσει
τον χρόνο και το είναι τους, πολλές φορές κάτω από δύσκολες συνθήκες για να
εκφράσουν και να φωνάξουν αυτά που πιστεύουν. Ακούει κανείς; Is anybody out there?
Αν σου έλεγα να κρατήσεις ένα τραγούδι ή ένα
στίχο από αυτή τη δουλειά ποιό θα ήταν αυτό;
Gone
Away:
All
our Sunday afternoons
They
have all have gone for good.
Πιστεύεις
ότι σε αυτή τη χώρα όπως τη ζούμε τώρα, συμβαίνουν πράγματα στην Τέχνη
αλλά και γενικότερα στην κοινωνία, παρά την κρίση που επικρατεί;
Ειδικά τώρα που
επικρατεί αυτό το χάος οι καλλιτέχνες βρίσκουν διαφυγή μέσω της Τέχνης. Δεν
έχουν μείνει πια και πολλά πράγματα να απολαύσουμε.
Όσο υπάρχει ο άνθρωπος
υπάρχει και η ανάγκη του για έκφραση των συναισθημάτων του, των επιθυμιών, της
χαράς και του πόνου. Είναι όμορφα να μοιράζεσαι και αυτό θα συνεχίσει.
Τα επόμενα σχέδια του Simon Bloom αλλά και της «Restless Wind» είναι…
Έχουμε κάποια live μέσα στο φθινόπωρο:
Gravity says_I στον Σταυρό του Νότου και.... στην Θεσσαλονίκη.
Επίσης ένα special event στο
πλανητάριο στις 21 Δεκεμβρίου 2012...
Moa Βones & Spectralfire θα εμφανιστούν επίσης
μέσα στο Δεκέμβριο.
Με το νέο χρόνο θα βγει
και κάτι καινούριο, υπολογίζουμε μέσα στον Ιανουάριο.
Ο Simon Bloom ελπίζει να γράψει όμορφα πράγματα στο studio του.
Ευχαριστώ πολύ.
Links:
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου