Live your indignation in Greece!
Γράφει. Jenny Gkiougki
(Issue USM # 21)
25/06/11 Ξημέρωμα…
Κάθομαι μπροστά στην οθόνη και κοιτάζω το κενό. Δεν είναι writers’ block αυτό που μου συμβαίνει. Θέλω να μεταφέρω την ως τώρα εμπειρία μου από το κίνημα της ‘Αγανάκτησης’ –μιας και έχω ενεργή συμμετοχή. Απλά δε ξέρω από πού να το πιάσω. Τι να πρωτοπώ;
Γράφει. Jenny Gkiougki
(Issue USM # 21)
25/06/11 Ξημέρωμα…
Να μιλήσω για τις πολιτικές διαστάσεις, τις προβοκάτσιες της Αστυνομίας και των κουκουλοφόρων; Τα λεφτά που δε χρωστάμε, τα παράνομα δάνεια, τις αντισυνταγματικές κινήσεις της κυβέρνησης και όλου του πολιτικού συστήματος; Την τρομοκρατία και τα κατάφωρα ψέματα των ΜΜΕ; Τους ψεύτικους μονόδρομους και τις απειλές ότι θα μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι αν δεν υπακούσουμε τις επιταγές των τραπεζών; Τα σωματεία, τα κόμματα και τις εργατικές ενώσεις που κοιτάζουν μουδιασμένα από μακριά μα οργανώνουν υπόγειες παρεμβολές; Τη συνομοσιολογία της Νέας Τάξης πραγμάτων , τις συγκαλυμμένες προσπάθειες για δημιουργία Global Government (αφού ο αγώνας μας παγκόσμιος εστί); Τους λύκους που υποδύονται τ’ αρνιά και μας ζητάν να δεχτούμε άνευ όρων υποτέλεια σε κεντρικό συντονισμό, χωρίς όμως δικαίωμα γνώμης, προβολής απόψεων ή έλεγχο στη διαχείριση και απειλές ότι θα κλείσουν τις σελίδες μας στο facebook; Η δημοκρατία είναι μία, όπως είπε και προχτές στην ομιλία του ο Κλεάνθης Γρίβας στον Λευκό. Δε χρειάζεται επιθετικό προσδιορισμό μπροστά της. Και ειδικοί επί της δημοκρατίας δεν υπάρχουν. Δεν μπορώ να προσλάβω κάποιον να σκέφτεται αντί για μένα. Ούτε κανένα να ασχοληθεί με τα κοινά αντ’ εμού. Από τη στιγμή που συμμετοχή δεν έχουμε στη λήψη αποφάσεων δούλοι είμαστε –μπορεί όχι φυσικοί, αλλά πολιτικοί. Θέματα πολιτειακά μας καίνε λοιπόν. Όχι μονάχα οικονομικά.
Να απευθυνθώ σε όσους συμπολίτες –και είναι πολλοί ακόμα, συνεχίζουν να κάθονται ατάραχοι στους καναπέδες και να παρατηρούνε από μακριά τα γεγονότα σαν μια άλλη ταινία φαντασίας –βλέποντας τη φωτιά από την τηλεόραση αρνούμενοι να μυρίσουν τον καπνό που σιγά-σιγά αρχίζει να διαπερνά και το δικό τους κατώφλι; Να πω υπογράψτε το petition για το μνημόνιο και την εσχάτη προδοσία και μην κάνετε απλώς like όταν το βλέπετε στο facebook; Να καταγγείλω την απάθεια ως τον χειρότερο εχθρό –μεγαλύτερο και από τους κυβερνώντες που καταστρατηγούν το Σύνταγμα και παραβλέπουν εγκληματικά τις ανάγκες του λαού μας για να εξυπηρετήσουν συμφέροντα των τραπεζών και της πλουτοκρατίας;
Και τελικά, σήμερα το ξημέρωμα, στην επιστροφή μου απ’ τον LP( Λευκό Πύργο) το είδα καθαρά αυτό που για μένα είναι το πιο σημαντικό. Τη νίκη την μεγάλη. Αυτή που θα σηματοδοτήσει πια τον χρόνο –σε όσους είναι κοινωνοί, σε Προ Αγανάκτησης και Μετά Εποχή.
Σήμερα κλείνουμε ένα μήνα. Όχι στους δρόμους όπως παλιά, με πορείες φασαρία και μετά back to our own reality. Αλλά στις πλατείες, ενωμένοι και συνεχώς εκεί. Άνθρωποι διαφορετικοί από όλες τις ηλικίες και τις στρωσιές της κοινωνίας: κοσμοπολίτες, ‘άνθρωποι του μόχθου’ πραγματικοί, καθηγητές, γιατροί, εργάτες, επιχειρηματίες, φοιτητές, συνταξιούχοι, βολεμένοι, άνεργοι, πατριώτες, αριστεροί, ποδοσφαιρόφιλοι, απολιτίκ, όλοι ένα. Ένα συνονθύλευμα τόσο ετερόκλιτο όσο και αναπάντεχα αρμονικό. Μια αληθινή μικρογραφία της κοινωνίας. Το μικρό γαλατικό χωριό μας.
Κάποιοι άνθρωποι λοιπόν εκεί μέσα φτάσαν να ανακαλύψουν την πραγματική ουσία της επικοινωνίας. Συζητήσεις βαθιές σε θέματα κοινωνικά, πολιτικά, πνευματικά ξεκινάνε χωρίς προσχήματα και εγωισμούς. Εδώ και τριάντα μέρες μαθαίνουμε να ακούμε, να συμμετέχουμε, να συζητάμε, να επικοινωνούμε βαθιά και ουσιαστικά. Δε χρειάζονται οι τυπικότητες για να αρχίσουμε την επαφή. Κανείς δε ρωτάει μετριότητες του τύπου ‘τι δουλειά κάνεις’ ‘από πού είσαι’ ή ‘τι σπουδάζεις’. Δε χρειαζόμαστε παγοθραυστικά εργαλεία για να αγγίξουμε την αλήθεια του άλλου. Καλά-καλά δε ρωτάμε ‘πως σε λένε’ –τέτοια είναι η εγγύτητα που νιώθουμε πια. Η νίκη μας είναι στον πολιτισμό. Και αν ανοίξεις εκεί την ατραπό τότε όλα τα υπόλοιπα είναι απλά θέμα χρόνου. Για μένα αυτή είναι η νίκη η πιο ουσιαστική. Το τρόπαιο που θα πάρω σπίτι μου όταν, και αν, αυτό τελειώσει.
Μη με παρεξηγείτε, δε θέλω να φτιάξω μια ρομαντική εικόνα ενός χωριού που ζει σε πλήρη αρμονία, με το μαγικό φίλτρο να μας προστατεύει από τους τρελούς Ρωμαίους και τη ζωή να συνεχίζεται σε ράθυμους ρυθμούς. Το γνωστό χωριό άλλωστε, είναι φημισμένο για τους ομηρικούς καυγάδες του, με συμμετοχή καθολική και αφορμή ασήμαντη όπως ένα όχι-και-τόσο-φρέσκο ψάρι. Στο τέλος όμως, όλοι κάθονται γύρω από το ομαδικό τραπέζι, ξεχνούν τις διαφορές τους και συντρώγουνε. Και βέβαια, αν χρειαστεί, κρεμάνε και μερικούς κακόφωνους στα κλαδιά για την διαφύλαξη της ηρεμίας...
Η κάθε μέρα που περνάει μπορεί να φέρνει διαφωνίες, απογοητεύσεις, αγωνίες, προβληματισμό, σύγκρουση, ένταση –ειδικά τις ώρες της συνέλευσης, αλλά μετά, εκείνες τις γλυκές ώρες πριν το χάραμα, όταν γινόμαστε πηγαδάκια εδώ κι εκεί , κι αρχίζουν να ξεπηδάν οι μελωδίες μιας κιθάρας από δω, της φυσαρμόνικας πιο κει, οι πολιτικές κουβέντες παύουν, η αλληλεγγύη αποκατεστημένη, ο κάματος αναδύεται καθώς το φεγγάρι πέφτει , και γινόμαστε πάλι όλοι μαζί το γιορτινό τραπέζι, το κυριακάτικο μάζωμα. Οι δεσμοί που μας κρατάν μαζί και δυναμώνουν μέρα με τη μέρα. Αυτή είναι η επανάσταση της καρδιάς. Το κεκτημένο και η νίκη μας. Ενωμένοι, μαζί, σε αυτά που μας ενώνουν όχι αυτά που μας χωρίζουν.
Δεν έχω αυταπάτες, ξέρω ότι ο δρόμος μπροστά είναι μακρύς και δαιδαλώδης, ότι έχει κόπο και θέλει υπομονή πολύ και αντοχές. Θέλει να αναλάβουμε όλοι ανεξαιρέτως την προσωπική ευθύνη για αυτό το καράβι που λέγεται Ελλάδα –ακυβέρνητο, ή στην καλύτερη κακοκυβερνημένο, τόσα χρόνια, τώρα επιτακτικά αναγκασμένο να αποφασίσει, με όλους τους επιβαίνοντές του, τελικά τι θέλει, ποιο είναι και που πάει… Μα είμαστε έτοιμοι να το διαβούμε το μονοπάτι τούτο. Ανάγκη είναι να γινόμαστε όλο και πιο πολλοί, να αλλάξουμε το μέσα και το έξω μας ΜΑΖΙ ΟΛΟΙ…
«ΕΝΗΜΕΡΟΝΟΜΑΙ – ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ – ΔΙΑΔΙΔΩ»
Υ.Γ. Το βράδυ της συγκεκριμένης μέρας, η πλατεία μας βρέθηκε στο κέντρο διαμάχης ανάμεσα σε ‘αναρχικούς’, χρυσαυγίτες και ΜΑΤ. Ενωμένοι, με τα χέρια ψηλά σε ένδειξη άμαχου πληθυσμού και με συνθήματα όπως ‘έξω η βία από την πλατεία’ καταφέραμε να τους απωθήσουμε και να συνεχίσουμε με την εορταστική εκδήλωση που είχαμε προγραμματίσει. Η παρουσία του Μανόλη Γλέζου, παρά τα δακρυγόνα, ήταν συγκινητική. Στιγμιότυπα από την εκδήλωση στο κανάλι kikkerjen στο Youtube.
προχωράμε αργά γιατί θέλουμε να φτάσουμε μακριά… Some info:
email:
blog των Αγανακτισμένων Λευκού Πύργου:
Ιστοσελίδα της ΕΛΕ (Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου) –για ενημέρωση σχετικά με το έργο μας και συλλογή υπογραφών για την υποστήριξη της προσπάθειάς μας:
Βίντεο ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ δημιουργημένο από παιδιά του Λευκού Πύργου :
blog ενημέρωσης:
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου