Joanna Drigo, issue #06, 2008

Joanna Drigo
Η κοπέλα με το παράξενο όνομα
και τη ροκ τραγουδοποιία…

Συνέντευξη: Αλέξανδρος Γερασίμου 

Συνάντησα την Joanna Drigo για καφέ και μια φιλική συζήτηση ένα μεσημέρι
στα Εξάρχεια. Από τον περασμένο Απρίλιο πριν καν κυκλοφόρησει ο πρώτος της προσωπικός δίσκος “κάποιες ώρες γεννιούνται τα όνειρα” σε παραγωγή Φίλιππου Πλιάτσικα κατάλαβα και εγώ ότι όντως αυτή η κοπέλα έχει πολλά πράγματα να πει. Είχα ακούσει τα τραγούδια της στη σελίδα της στο myspace και στην αρχή με… μπέρδεψε το όνομα και τα σωστά αγγλικά της, νόμιζα πως ήταν
Αγγλίδα π.χ από το Νιουκάστλ… και όμως τη λένε Ιωάννα Δριγκοπούλου και εκτός από το να γράφει, να τραγουδάει και να αγαπάει τη μουσική της σπουδάζει πληροφορική…

Θέλω να ξεκινήσουμε με μια παράξενη ερώτηση
για συνέντευξη, από τον…τίτλο του δίσκου. Είναι
κάτι που μου έκανε εντύπωση από την πρώτη
στιγμή και μπήκα στον πειρασμό να σε ρωτήσω.
Πως προέκυψε;
Οντως τι ερώτηση είναι αυτή για συνέντευξη… :) Το πήρα
από το τραγούδι που υπάρχει στο δίσκο το «κάποιες ώρες
γεννιούνται οι ήρωες» και το …μετέτρεψα. Ουσιαστικά
είναι μια παράφραση του τίτλου αυτού του τραγουδιού.
 

Στο σημείωμα σου που υπάρχει στο βιβλιαράκι του
cd αναφέρεις ότι τα όνειρα αυτά είχαν την ευκαιρία
να ζήσουν. Ζουν τελικά τα όνειρα κάθε είδους όχι
μόνο τα μουσικά σήμερα;
Κοίτα μικρά μικρά όνειρα πραγματοποιούνται…δεν
πρέπει να είμαι και αγνώμων.Δηλαδή ένα όνειρο που
είχα να δω το cd μου αυτό σε ράφι δισκοπωλείου, το
είδα.Η το βιντεοκλίπ του «Βίκυ» να παίζει στο MAD ας
πούμε και αυτό το είδα. Πιο παλιά έβλεπα στο MTV να
παίζει π.χ Nirvana και τώρα βλέπω να παίζει κάπου δικό
μου βιντεοκλίπ ναι μπορώ να πω πως πραγματοποιούνται
μικρά όνειρα… οπότε μάλλον ζούνε τα όνειρα αλλά
πρέπει να τα κυνηγάμε κιόλας.

Πως έσκασες μύτη στην ακρόαση του Φίλιππου
Πλιάτσικα λέγοντας ένα δικό σου τραγούδι;
Συνηθίζονται οι διασκευές περισσότερο στις
ακροάσεις...
Βασικά με βρήκε η υπεύθυνη των δημοσίων σχέσεων
από το «Σταυρό του Νότου» στο myspace.

Λειτουργεί τελικά το myspace...
Ναι λειτουργεί το myspace πάλι καλά σε βρίσκει πολύς
κόσμος και βρίσκεις πολύ κόσμο. Στο «Σταυρό του
Νότου» ήταν όλες επαγγελματίες τραγουδίστριες πολλά
χρόνια, οπότε εγώ είπα να παίξω ένα δικό μου κομμάτι
και να δείξω αυτό που είμαι ώστε αν με απέρριπταν να
με απέρριπταν για αυτό που είμαι.
Ανήκεις σε μια νέα γενιά τραγουδοποιών που
έχει δώσει δυναμικά το παρών τα τελευταία
χρόνια με επίσημες κυκλοφορίες, συναυλίες κτλ.
 

Παρακολουθείς καθόλου αυτή τη γενιά;
Δεν νομίζω ότι έχει δώσει δυναμικά το παρών… Απλά
προσπαθεί ο καθένας για να πάρουμε και εμείς ένα
μερίδιο της «πίτας» και απλά νομίζω ότι τώρα υστερα
από δεν ξέρω πόσος καιρός πέρασε μια δεκαετία
περίπου που έβγαιναν μόνο σκυλάδικα έχει ξαναρχίσει
ο κόσμος και γυρνάει στις μουσικές σκηνές και θέλει
να ακούσει κάτι άλλο από τα σκυλάδικα.Αλλά και πιο
παλιά που είχαν βγει οι Τρύπες, τα Ξύλινα σπαθιά κ.α
υπήρχε αυτό το νεανικό ρεύμα. Οπότε πάντα υπήρχαν
νέοι οι οποίοι έβγαζαν κάτι διαφορετικό και κάτι δικό
τους.

Πάντα υπήρχαν τάσεις και ρεύματα…Από τις ροκ
σκηνές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης μέχρι
τα παλιά ρεμπέτικα και τα δεκάδες μουσικές και
κινήματα όπως το πανκ ή για να πάμε πιο πίσω η
ψυχεδέλεια.
Συμφωνώ πάντα υπήρχαν αυτές οι τάσεις. Βέβαια σε
εμάς δεν υπάρχει αυτή η τάση γιατί δεν μοιάζουνε και
μουσικά αυτοί οι νέοι που βγαίνουν. Ο Μαραβέγιας π.χ
είναι πιο πολύ βαλκάνια φάση, η Monika πιο πολύ folk,
η Μποφίλιου είναι πιο έντεχνη, η Καρακώστα είναι πιο
λαική.

Υπάρχουν και εξαιρετικά αγγλόφωνα τραγούδια
στο δίσκο όπως το “the boot” ή το «Rises up” που
προσωπικά τα τοποθετώ δίπλα σε αυτά της Patti
Smith ή της P.J Harvey (μπορεί να ακουστεί
υπερβολικό ή ιερόσυλο αλλά για ακούστε το δίσκο).
Από την άλλη γράφεις θέματα όπως το « αγάπη άπο
αίμα» ή «τα πιθήκια» που έχουν ελληνικό στίχο.
Προς τα πού γέρνει η ζυγαριά αν γέρνει;
Κοίτα και τα δύο τα έγραψα εγώ. Aυτό σημαίνει ότι
τα υποστηρίζω και ότι ήθελα και τα έβγαλα… και
γενικώς δεν ντρέπομαι για το cd. Αυτό είναι κάτι πολύ
σημαντικό να μην ντρέπεσαι για κανένα κομμάτι του cd
σου.Εγραφα αγγλικά κομμάτια γιατί και τα ακούσματα
μου είναι πιο αγγλικά.Αλλά κάποια στιγμή όταν άρχισα
να γράφω ελληνικά μου φάνηκε πολύ πιο ενδιαφέρον
από το να γράφω αγγλικά τελικά γιατί τα ελληνικά είναι
εντελώς άμεση γλώσσα.

Kαι πιο πλούσια…
Δεν είναι ότι είναι πιο πλούσια είναι ότι φτάνει ακριβώς
στο στόχο της… εγώ δεν χρησιμοποιώ κάτι το φοβερό
και γενικώς οι στίχοι μου αν έχεις παρατηρήσει είναι
αρκετά όχι τετράγωνοι αλλά λένε τα πράγματα με
το όνομα τους και δεν χρησιμοποιώ πολλά ελληνικά
πράγματα σε αυτούς.Είναι λιτοί οι στίχοι μου και
συγκεκριμένοι, δηλαδή θέλουν να πουν κάτι γιατί έτσι
είμαι και εγώ δεν μου αρέσει να λέω πολλές σάλτσες
και βρήκα έτσι ένα τρόπο να γράφω στίχους αυτή είναι
η ταυτότητα των στίχων μου και μου φαίνεται πολύ πιο
ενδιαφέρον τελικά.Οσον αφορά το μουσικό μέρος των
τραγουδιών παρόλο που μου αρέσουν τα βρετανικά
συγκροτήματα και η βρετανική μουσική, οι μελωδικές
μου γραμμές είναι πιο πολύ μπλουζ, επηρεασμένες από
τη σκηνή του Σιάτλ ακόμα και ο τρόπος που τραγουδάω
θυμίζει λίγο αμερικάνικα...μου αρέσουν άλλωστε και οι
αμερικάνικες φωνές.

Ολα τα τραγούδια του δίσκου φέρουν συνθετικά
και στιγουργικά την δική σου σφραγίδα και αυτό
είναι σημαντικό ότι τα έχεις αναλάβει όλα εσύ και
δείχνεις με αυτόν τον τρόπο την δική σου άποψη.
Δεν υπάρχει π.χ κάποιος καταξιωμένος στιχουργός
να σου δώσει τα δικά του λόγια για να τα βάλεις στη
μουσική σου επειδή έτσι ίσως θα είναι πιο «εμπορικό»
το αποτέλεσμα και πιο «πιασάρικο για τον
δίσκο». Αλλά και στον αντίποδα με τους συνθέτες και
τους ερμηνευτές συμβαίνει πολύ συχνά αυτό.
Πιστεύω πλέον ότι είναι λίγο όχι ανώφελο αλλά ότι έχουμε
ξεπεράσει την εποχή που υπάρχουν μόνο ερμηνευτές
και μόνο συνθέτες .Οταν έχεις κάτι να πεις θα το πεις
ολοκληρωμένα.Δεν πιστεύω μόνο στον ερμηνευτή.
Εγώ εκτιμώ τους καλλιτέχνες που γράφουν οι ίδιοι τα
τραγούδια τους π.χ την P.J Harvey ή την Tori Amos. Είναι
πολύ πιο ενδιαφέρον από την Dido που τραγουδάει και
αυτό δεν έχει να κάνει με το πόσο καλός ερμηνευτής είναι
αυτός που γράφει τα δικά του τραγούδια αλλά συνολικά
από αυτό που σου δίνει. Εκεί βρίσκεις άλλους τρόπους
για να πεις αυτά που θες, όχι μόνο με την ερμηνεία και
σίγουρα όχι ακολουθώντας κάποια πρότυπα.

Πέρα από τους στίχους που λέγαμε πριν θα ήθελα
να σε ρωτήσω ποιο όργανο αγαπάς ποιο πολύ σαν
μουσικός; Ξέρω ότι παίζεις κιθάρα, υπάρχει κάποιο
άλλο όργανο που μελετάς αυτό το διάστημα;
Κοίτα κιθάρα παίζω αλλά δεν μελετάω κάτι άλλο, είχα
ξεκινήσει να μαθαίνω πιάνο αλλά μάλλον βαρέθηκα και
το παράτησα αλλά μου αρέσει πάρα πολύ ο ήχος του,
όταν ακούω πιάνο πεθαίνω, λιώνω ...:) Στo σπίτι δεν έχω
πιάνο έχω ένα αρμόνιο αλλά έχω μια φίλη που έχει και
τη βάζω και μου παίζει πιάνο, μου αρέσει πάρα πολύ ο
ήχος του, πάρα πολύ.

Τι μουσικές ακούει η Joanna Drigo;
Ακούω τη μουσική σκηνή του Σιάτλ (soundgarden, pearl
jam, alice in chains), ο Jeff Buckley μου αρέσει πολύ,
madrugada, radiohead, franz ferdinard, tori amos...αυτά
και άλλα πολλά. Α... ξέχασα την p.j harvey !!!
Ποιος ευθύνεται για τη φωτογραφία στο εξαιρετικό
εξώφυλλο του δίσκου; Το είχα δει στην σελίδα
σου στο myspace πριν βγει ο δίσκος και πέρα από
τα τραγούδια που είχεις «ανεβάσει» μου έκανε
ευχάριστη εντύπωση και μου άρεσε πάρα πολύ. Να
φανταστείς ευχόμουνα να το επιλέξεις για το artwork.
Η φίλη μου η Βιβή Γιαννακοπούλου είναι η υπεύθυνη της
φωτογραφίας του εξωφύλλου. Είχαμε βγει μια φορά για
καφέ μου έβγαλε αυτή τη φωτογραφία, την «ανέβασα»
στο myspace την έκανα avatar την είδε ο Φίλιππος ο
Πλιάτσικας και μου λέει “ωραία φωτογραφία δεν τη
βάζουμε στο άλμπουμ;” και λέω “ωραία ιδέα” και μπήκε
τελικά :) και μου αρέσει πολύ γιατί είναι πολύ αυθεντική
δεν είναι στημένη για εξώφυλλο του δίσκου ή κάτι
άλλο.

Τα επόμενα σχέδια της Joanna είναι…
Τα επόμενα σχέδια μου είναι να γράψω καινούργια
κομμάτια, να βελτιωθώ εγώ σαν καλλιτέχνης γενικά, να
παίξω με τη μπάντα μου να με ακούσει κόσμος και να
κινηθεί έτσι το όλο πράγμα.

Η σελίδα της Joanna Drigo στο myspace
www.myspace.com/joannadrigo